ولنتاین ایرانی را پاس بداریم
گردآوری :ندا حاج رسولی
ولنتاین ایرانی را پاس بداریم
تاریخچه ی ایران باستان چنان ژرف، وسیع و قابل تعمق است که شناخت آن به تحقیق، جُستار و زمان بسیاری نیازمند است.
شوربختانه در گذر زمان و به لطف حاکمان نالایق، بسیاری از آیین ها و سنت های باستانی ایران کمرنگ شده و یا کاملا به دست فراموشی سپرده شده اند.
نیاکان ما مردمی خردمند و دانا و شادمان بودند که در طول یکسال زمان‌هایی خاص را برای برگزاری و بزرگداشت مراسم آیینی، جشن، پایکوبی و شادی خواری برگزیده بودند
یکی از این مناسبت ها « جشن سپندارمذگان » یا «جشن اسپندگان» است که روز بزرگداشت عشق در ایران باستان بوده است.
خوب است بدانیم جشن ولنتاین غربی ها که امروزه در کشور ما برای خود جایگاهی پیدا کرده است هیچگونه ریشه تاریخی و آیینی ندارد.
البته نویسنده متن معتقد است که انسانها باید از هر فرصتی برای جشن و شادمانی بهره جسته و به شادمانی بپردازند، اما خوب است که ریشه ی آیین‌ها و سنت‌های باستانی خود را بشناسیم و مناسبت‌های اصیل و ریشه‌دار خودمان را در جامعه پررنگ کنیم و در سطح بین المللی معرفی نماییم.
«ولنتاین ایرانی» یا همان «سپندارمذگان» در تقویم یا همان گاه‌شمار زرتشی برابر با ۵ اسفند ماه می باشد، اما معادل آن در تقویم امروزه‌ی ایران مصادف با ۲۹ بهمن ماه خورشیدی می باشد.
طبق مستندات به جا مانده در روز سپندارمذگان و یا همان روز «عشق ایرانی»، بانوان ایرانی کاملا از کار روزانه معاف بودند و تمام مسئولیت ها به عهده مردان بود.
بانوان در این روز جامه نو بر تن می نمودند و پاکیزه و آراسته در جشنی به همین مناسبت شرکت می جستند و از جانب اطرافیان و همسر خویش هدایایی نفیس دریافت می نمودند.
در غرب و اروپا چند دهه است که روز چهاردهم فوریه را به عنوان روز عشق می شناسند در صورتی که در فرهنگ ایرانی روز عشق قدمتی چند هزارساله دارد.
خوب است بدانیم، اقوامی در تاریخ به جایگاه ویژه ای دست پیدا کردند که توانستند به شیوه ی موثری فرهنگ و سنت های باستانی خود را به همگان معرفی کنند.
برای اینکه ملتی از تفکر و تعمق باز داشته شوند، باید هویت تاریخی و فرهنگی آنها را کمرنگ نمود و یا از بین برد.
هرچیزی ایرانیش جذابه