سرزمین چوب های زیر بغل
روزی پادشاه ایالتی دور دست در سرزمین هند، از اسب به زیر افتاد و پایش شکست. هرچه پزشک های مختلف را فرا خواندند تا او را علاج کنند، بی فایده بود، هیچ یک نتوانستند کاری کنند و شاه مجبور شد با چوب زیر بغل راه برود.
از آن جا که این شاه آدمی تندخو و عصبانی مزاج بود، نمی توانست معلولیت خود را تحمل کند و آن را به راحتی بپذیرد. وقتی آدم های دربارش را می دید که به راحتی و بدون مشکل و عذابی راه می روند، عصبانی می شد. از این رو، فرمانی صادر کرد و بر اساس آن همه مردم سرزمینش را مجبور کرد که مثل خودش با چوب زیر بغل راه بروند.
در مدت کوتاهی، همه مردم برای راه رفتن از چوب استفاده کردند. چند نفری خواستند در برابر این فرمان مقاومت کنند، اما ماموران آن سرزمین شوخی نداشتند و این اخلالگران را مجازات کردند. مادرها از همان ابتدای تولد فرزندانشان، راه رفتن با چوب به آنها آموختند. اما چون پادشاه عمری بسیار طولانی داشت، آدم های پیر مردند و کم کم خاطرهٔ راه رفتن بدون چوب، فراموش شد.
وقتی شاه مرد، چند آدم پیر کوشیدند بدون چوب راه بروند. اما بدن فرسوده و ناتوان آن ها به این چوب نیاز داشت. برخی هم که برای جوان تر ها تعریف می کردند در گذشته دور، آدم ها به نحو دیگری راه می رفتند، ریشخند بقیه می شدند. چند جوان جسور کوشیدند آن طور که آن چند نفر گفته بودند، راه بروند، اما تن و بدنشان مجروح شد و فقط پوزخند آدم ها نصیبشان شد. مردم به آن ها گفتند: «می بینید که این جوری نمی شود راه رفت!» این چیزهایی که می گویند قصه و افسانه است. آدم عاقل که افسانه را باور نمی کند!»
«در محضر فیلسوف»
در زندگی اجتماعی، همواره این احساس وجود دارد که قواعد زندگی هم طبیعی اند و هم تغییر ناپذیر. مثلا در نظر مردم قرون وسطی، حکومت را نمی شد بدون وجود شاه تصور کرد. در بسیاری از جوامع امروزی و حتی پیشرفته، برخی از تصور ها و باور ها چنان با اعمال و فعالیت های زندگی تنیده شده است که آدم ها گمان می کنند اصولا بدون آن ها نمی شود زندگی کرد. نقش فلسفه دقیقا سوال کردن، تردید کردن و باور نکردن چیزی بدون اندیشیدن درست و حسابی درباره آن است.
چه راه های دیگری برای آغاز فاصله گرفتن و غنی کردن برداشت خود از جهان داریم؟
قواعد، آداب و جنبه هایی از زندگی که دوست دارید در درستیشان شک کنید، کدامند؟
گردآوری: حمیرا دماوندی
