خداوند مظهر فراوانی است
اگر آرزو داریم ثروت و موفقیت را جذب زندگی خود کنیم،
باید اندیشه هایی موفقیت آمیز در سر بپرورانیم که
با آرزوی ما هماهنگی دارند و فرآیند متجلی شدن آن را فعال می کنند.
«وین دایر»
خداوند مظهر فراوانی است
این صحنه را تصور کنید: تعدای از ظرف های یک گالنی می توانند با یکدیگر حرف بزنند، یکی از آنها می خواهد درباره ی خالی بودن خودش با ظرف دیگری حرف بزند که همیشه پر بوده است.
ظرف پر شاید نتواند حرف ظرف خالی را درک کند، فرقی نمی کند که ظرف خالی تا چه اندازه کمبود احساس می کند؛ درهرصورت، ظرف پر نمی تواند آن را درک کند؛ زیرا نمی تواند غیر از آن چیزی باشد که هم اکنون هست.
درحالی که شاید چنین مثالی اندکی خام و نسنجیده باشد؛ اما به هر حال وضعیت ما را در حالی نشان می دهد که سعی داریم از خداوند چیزی را تقاضا کنیم.
در این حالت، سرچشمه ی وجود ما مظهر فراوانی است و ما از کمبودهای خود برای او حرف می زنیم می خواهیم که او کمبودهای ما را از بین ببرد.
در این باره به من اعتماد کنید: خداوند، با کمبود و نقصان سر و کار ندارد و مظهر فراوانی است.
همه ی موهبت های خداوند مانند اکسیژن، نور خورشید و آب، به انضمام خود زندگی، آزادانه و به وفور در اختيار ما قرار دارد خود زندگی، آزادانه و به وفور در اختیار ما قرار دارد.
همانطور که استاد فرزانه ای می گفت: «خداوند می تواند هر نعمتی را که بخواهید برای شما فراهم کند.»
پس، چرا در ظاهر امر کمبودهای بسیاری در دنیا به چشم می خورد؟
مردم بسیاری در فقر زندگی می کنند و از گرسنگی می میرند یا میلیون ها نفر پیوسته با این مشکل مواجه هستند که در آخر ماه هیچ پولی در بساط ندارند؟
من می توانم با اطمینان به شما بگویم که برای این امور نباید به خداوند گله و شکایت کنیم؛ بلکه باید دقیق تر به محیط پیرامون مان بنگریم.
در مجموع، ما از مکانی به این دنیا آمده ایم که در آنجا از فقر و محرومیت خبری نیست و روی سیاره ای قدم گذاشته ایم که می تواند برای تک تک ساکنینش بارها و بارها غذای لازم را در خود پرورش دهد و آب لازم را فراهم کند.
ما انسان ها با انجام کارهایی که هیچ شباهتی به ویژگی های خداوند ندارند، عقیده ی کمبود و نقصان را به زندگی خود فراخوانده ایم.
خداوند به همه ی ما یاری می رساند، اما حرص و طمع ما انسان ها سبب می شود دیگران را فراموش کنیم و فقط به خودمان بیندیشیم.
ما، خودمان، چه به صورت گروهی و چه به صورت انفرادی، کمبود و نقصان را به زندگی خود فراخوانده ایم و فقط زمانی می توانیم چنین کمبودی را از بین ببریم که هرچه بیشتر به سرچشمه ی وجودمان شبيه شویم.
سرچشمه ی وجود ما مظهر فراوانی است
و همیشه به دیگران یاری می رساند.
راهکارهای مناسب جهت از بین بردن فقر و کمبود در زندگی در دسترس ما قرار دارند. هر زمان به یاد آوریم که همه ی ما انسان ها در یکدیگر یگانه هستیم، چنین مشکلاتی حل خواهد شد.
سرچشمه وجود همه ی ما خداوند است و همه ی ما به همان مکانی بازمیگردیم که از آن جا به این دنیا آمده ایم.
وقتی در قلب خود به حیطه ی معنویت باز می گردیم، دولت حاکم بر کشور ما نیز با این حقیقت هماهنگ می شود و رهبران ما هم از آگاهی معنوی ما پدیدار خواهند شد.
ما باید برای از بین رفتن هرگونه کمبود و نقصان دعا کنیم
و با شیوه ای همچون شیوه ی انسان های پاک سرشت با خداوند ارتباط برقرار کنیم.
به جای این که دعا کنیم خداوند کمبودهای ما را برآورده کند، باید این گونه دعا کنیم:
«پروردگارا مرا وسیله ای برای بسط و گسترش فراوانی بی پایان خودت قرار بده.»
به این ترتیب، به جای این که بر نداشته های خود متمرکز بمانیم، می توانیم از انرژی خداوند دعوت کنیم تا به سوی ما بازگردد. اگر ما اندیشه های خود را فقط بر کمبود و نقصان متمرکز کنیم، کمبود و نقصان بیشتری را جذب زندگی خود خواهیم کرد.
