ورزش گریزی یا ورزش پذیری؟

نویسنده: الف.ناهید (متخصص علوم حرکتی و تربیتی )  برگرفته از مقاله  خارجی زیر

https://bmcpublichealth.biomedcentral.com/track/pdf/10.1186/1471-2458-14-657.pdf

یا تا بحال برای شما یا نزدیکانتان پیش آمده که بارها تصمیم جدی به فعالیت جسمانی گرفته باشید، اما به نحوی از ادامه آن باز مانده اید؟
در همین زمینه یک سری پژوهشها روی والدین انجام شده که به نتایج جالبی دست یافته است. متخصصین علوم ورزشی این موانع را در طبقات مختلف تقسیم بندی کرده اند که در ادامه به آنها اشاره می شود.

گروه اول؛

تعدادی از افراد اظهار داشتند که از فعالیت بدنی لذت نمی برند. باید توجه داشت هر تمرینی در ابتدا مخصوصا اگر تازه شروع شود، سخت است. با این حال تمرین هر چه بیشتر ادامه پیدا کند عضلات کم کم قوی تر خواهند شد. در علم تمرین یکی از اصول (اصل سازگاری) است. به این شکل که عضلات اسکلتی و قلبی، جریان خون و مفاصل ما به فعالیتی که انجام می دهیم کم کم عادت کرده و دیگر خسته و دردمند نمی شوند. به طور مثال وقتی ما در یک شغل جدید شروع به کار می کنیم روزهای اول کم تحمل تر هستیم و این از شگفتی های بیولوژیک انسان است.

گروه دوم؛

برخی تمرین را به دلیل از دست دادن انگیزه رها می کردند. ممکن است قوی باشید اما باید صبور باشید تا بدنتان با تمرینات سازگار شود. بنابراین تا آشنایی با تمرین ادامه دهید. برای شروع به منظور حفظ انگیزه از همراهان و دوستان خود کمک بگیرید. موسیقی نیز می تواند تسهیل گر خوبی در این راه باشد.

گروه سوم؛

بعضی از والدین ادعا داشتند که برای عضویت باشگاه توان مالی ندارند به همین دلیل از برنامه تمرینی چشم‌پوشی می می کنند. جالب است بدانید، برای تمرین لزوما نیازی به ثبت نام در کلاب نیست، کافیست برخی تمرینات جمعی رایگان در پارکها و ‌برخی مراکز موجود را پیدا کنید. فعالیت خود را محدود به مکان خاصی نکنید. بطور مثال به خود بگویید امروز چه فرصتهای تحرکی وجود دارد؟ آیا برای بازار رفتن یا آوردن بچه ها از مدرسه می توانم بجای ماشین، مسیر را با پیاده روی سریع طی کنم؟

گروه چهارم؛

شرکت کنندگان در مطالعه به اینکه هیچ تغییری در بدن خود مشاهده نمی کنند، اشاره کرده بودند. این موضوع نا امید کننده است که وزن بدن به سرعتی که ما امیدوار هستیم تغییر نمی کند، اما بخاطر بسپاریم که یک شبه ما چاق یا ضعیف نشده ایم و یک شبه هم لاغر یا قوی نمی شویم. از نظر فیزیولوژیکی حداقل ۱۲هفته برای مشاهده تغییرات وقت لازم است. چندین عامل وجود دارند که نشانه یک بدن سالم و تندرست هستند. بطور مثال استقامت عضلانی که حداقل شش تا ۸ هفته تمرین روزانه برای رسیدن به آن نیاز است.

 

گروه پنجم؛

افرادی بودند که نمی دانستند چطور تمرین کنند. توصیه متخصصین علم تمرین بر این است که اگر در باشگاهی عضو هستید برای خود یک مربی انتخاب کنید، یا اگر در منزل هستید، برنامه های رایگان فیتنس را امتحان کنید.

گروه ششم؛

والدینی بودند که مسئولیت نگهداری از کودکشان را علت ورزش گریزی اعلام کرده بودند. میخواهم همین جا به این نکته مهم اشاره کنم از آنجا که ورزش برای تمام اعضای خانواده سودمند است و برای آینده حرکتی کودکان بسیار ضروری است، والدینی هوشمند هستند که برنامه تمرینی خود را با کودکانشان تنظیم کنند. بطور مثال می‌توانید یک برنامه کمپین دسته جمعی یا دو‌چرخه سواری و کوهنوردی تدارک ببینید و حتی به بازیهای کودکانه دنبال بازی یا داج بال بپردازید.

گروه هفتم؛

استرس بیش از حد نیز دلیل دیگری برای تدوام نیافتن تمرین ورزشی بود. توصیه می شود برای خود هدف و مقصد تعیین کنید و هر روز آنرا به خود یاد آوری کنید، به خود پاداش دهید. بعنوان مثال یک کفش پیاده روی برای خود بخرید، یا ماساژ بگیرید.

گروه هشتم؛

وقتی تمرین می کنم بدن درد می گیرم و خسته می شوم، این جمله ای است که بارها توسط مراجعه کنندگانم نیز شنیده ام. ابتدا باید بگویم اگر تمرین شما کاملا دردناک است، ممکن است لازم باشد تمرین دیگری را امتحان کنید. دوما اگر درد عضلات بخاطر حرکات سخت تر است؛ تمرینات را تعدیل کنید، مثلا برای هوازی چند روز پیاده روی کنید و یک روز دویدن. یا وزنه های سبک را انتخاب کنید. روزهای استراحت خود را بیشتر کنید یا از تمرین‌های متنوع مانند (یک ‌روز هوازی، یک روز وزنه، یک‌روز کششی) استفاده کنید. البته این نکته را خوب است بدانیم که وقتی مدتها عضلاتی را حرکت نداده ایم پس یک تمرین حتی خسلس سبک ممکن است کوفتگی های جزیی را در بدن احساس کنیم که این اتفاقی کاملا طبیعی است و دلیل آن تغییرات فیزیولوژیکی است که در تارهای بسیار ظریف عضلانی ایجاد می شود. همچنین گرم کردن و سرد کردن قبل ئ بعد از تمرین از ضروریات هر جلسه تمرینی است که نیاز به یک مربی مجرب و کار آزموده دارد.

گروه نهم؛

افرادی اشاره می کنند که به انجام تمرین متعهد نیستند. شاید شما جز آن دسته افراد باشید که حتی با دادن مبالغ گزاف به باشگاههای ورزشی با کوچکترین تغییر در برنامه زندگیتان ابتدا تمرین را حذف می کنید. دوستان عزیزم وقتی کار جدیدی را شروع می کنید کمال گرایی را کنار گذاشته و به اندازه توانمندی جسمی، مالی و زمانی خود برنامه ریزی نمایید. با هدفهای کوچک شروع کنید، مثلا با ده دقیقه پیاده روی یا تمرینات کششی.

گروه دهم؛

وقت ندارم! با شنیدن این جمله کوتاه تنها یک چیز به ذهن انسان خطور می کند. یعنی گوینده اصلا برای خود و جسم خود حاضر نیست زمانی را در نظر بگیرد. البته بهانه نخ نمایی است. به هر حال کسانیکه این دست مایه را دارند بهتر است کمی بیشتر وقت صرف سلامتی خود نمایند. زیرا که وقتی جسم بر اثر کم تحرکی و بی تحرکی آسیب ببیند، زمانهای بیشتری از خود و عزیزانشان را باید صرف رسیدگی به خود نمایند. برای ورزش لزوما نیاز به صرف زمان زیاد ندارید، از زمان استراحت و نهار خود کمی استفاده کنید.

لحظه ای تآمل
به این بی اندیشیم آیا من و یا عزیزانم ورزش گریز هستیم یا ورزش پذیر؟

اگر مورد اول را انتخاب کردید! کدامیکی از بهانه های فوق را می آوریم؟

آیا می تواند تغییر تفکر و باورهایم منجر به تغییر جسم ام و سبک زندگی ام شود؟

لطفا تجربیات و سوالت خود را با ما در میان بگذارید.

مرجع مقاله علمی
Mailey EL, Huberty J, Dinkel D, McAuley E. Physical activity barriers and facilitators among working mothers and fathers. BMC Public Health).