اتاقی به وسعت جهان، جهانی به وسعت گوشی
برای ورود به اتاقشان باید در بزنید.
آن قدر آنها را برای خوردن ناهار یا شام صدا می کنید که آخر خسته می شوید و سینی غذا را پشت در اتاق شان می گذارید.
بعضی‌شان پوستر بازیگران را به دیوار اتاق چسبانده اند، بعضی ها هم پوستر ورزشکاران و خوانندگان را.
معمولاً اتاق شان به هم ریخته و بی نظم است، ولی خودشان با این بی نظمی مشکلی ندارند.
معمولاً روی تخت دراز کشیده اند و صفحهٔ گوشی را بالا و پایین می کنند، طوری که آدم فکر می کند که تخت و گوشی و تنِ آنها از ابتدا به هم چسبیده بوده اند!
گاهی با آهنگی میرقصند و گاهی هم صدای گریه شان می آید.
روزهایی ناگهان مانند روح از پشت مبل های پذیرایی می گذرند و از خانه خارج می شوند.
البته، قبل از آن که در را پشت سر خودشان ببندند، صدای دیگری که منبعش مشخص نیست در خانه می پیچد: «آهای، کجا؟» در اتاق، صورتشان را هزار جور آرایش می کنند، لباس های مختلف می پوشند و در وسط اتاق مانند مدل ها راه می روند و در آینه خودشان را ورانداز می کنند.
گاهی دوستانشان مهمان اتاق شان می شوند.
همهمه فضای اتاق را پر می کند و گاهی هم هیچ صدایی از اتاق نمی آید. نه این که حرف نمی زنند؛ دارند دربارهٔ موضوعات مثبت هجده پچ پچ می کنند.
سطل آشغال اتاق شان پر است از کاغذ انواع شکلات، پد و پنبهٔ پاک کننده آرایش، و جوراب کثیفی که دیگر از پوشیدنش خسته شده اند!
ممکن است هنوز رابطهٔ عاشقانه را تجربه نکرده باشند، ولی عشق آتشینی دارند به برخی از سلبریتی های مرد.
گاهی خودشان را در حالی تصور می کنند که در کنسرت «وان دایرکشن» یا گروه «سوپر جونیور»؟
جیغ می زنند، اشک می ریزند و بالا و پایین می پرند و اعضای این گروه ها را هاگ (بغل) می کنند. بعضی از آنها پدر و مادر را مهم ترین دشمن خود در زندگی می پندارند.
آنجلا مک رابی، نظریه پرداز فرهنگی اهل انگلستان، و جنی گاربر در سال ۱۹۷۶ پژوهشی دربارهٔ دختران نوجوان انگلیسی انجام دادند.
آنان معتقد بودند که، در بیشتر مطالعات مربوط به فرهنگ جوانی، عموماً زندگی دختران و به ویژه دختران نوجوان نادیده گرفته شده است. از نظر آنان، تحقیقات مربوط به سبک زندگی نوجوانان و جوانان عمدتاً مبتنی بر حیات بیرون از خانه، و ثانياً درباره «پسران» بوده است و، چون دختران غالباً در بیرون از خانه حضور کم رنگی داشته اند، سبک زندگی شان در این مطالعات همواره غایب بوده است.
به همین دلیل، این دو محقق به عمد توجه خود را به اتاق های دختران نوجوان معطوف کردند تا نشان دهند آنها هم سبک زندگی خاص خود را دارند. آنچه در ابتدای این مطلب توصیف کردم شکلی از این سبک زندگی بود.
اصطلاح معروف «فرهنگ اتاق خواب» حاصل مطالعات این دو محقق است.
اتاق خواب به اتاق این دختران نوجوان اشاره دارد. مک رابی و گاربر معتقدند اتاق نوجوانان مملو از معانی فرهنگی است. دختران نوجوان جهان اجتماعی شان را در این اتاق های کوچک شکل می دهند، همان طور که جهان اجتماعی پسران نوجوان بیشتر در کوچه و خیابان شکل می گیرد.
برعکسِ پسران، دختران نوجوان بخش عمدهٔ رفتارهای خاص اجتماعی شدن را در اتاق های کوچک شان تمرین می کنند.
این پژوهش حدود چهل سال قبل انجام شد. آیا زندگی دختران نوجوان در اتاق شان تغییر کرده؟ به نظر می رسد که، با گسترش شبکه های اجتماعی، باید نگاه جدیدتری به ارتباط بین دختران نوجوان و اتاقشان داشت.
چند تفاوت بارز رخ داده است:
*نخست آن که دختران نوجوان امروزی می توانند در اتاق شان باشند، ولی از طریق گوشی با دنیای بیرون از خانه ارتباط برقرار کنند.
*دوم آن که دل بستگی به مکان (اتاق) به دل بستگی به کالا (گوشی) تقلیل یافته است. در واقع، گوشی اهمیتی به مراتب بیشتر از اتاق پیدا کرده است.
*سوم آن که برای برخی از آنان «یک محیط دنج» مهم تر از یک اتاق شده است. آنان فقط کنجی می خواهند که بتوانند با گوشی مشغول باشند.
*چهارم آنکه، برخلاف گذشته، نقش آینه در اتاق آنان کم رنگ شده و عدسیِ دوربینِ موبایل تبدیل به آینه شده است.
در نتیجه، سلفی گرفتن یکی از مهم ترین فعالیت های آنان در اتاق شده است.
*پنجم آنکه آنان دیگر با نگاه کردن به خودشان در آینه تلقی دیگران از خودشان را تصویرسازی نمی کنند، بلکه با تعداد لایک هایی که نصیب شان می شود فوراً از نظر دیگران دربارهٔ خودشان مطلع می شوند.
در نهایت آن که فتوشاپ به مراتب مهم تر از میک آپ شده است.
