پرش سه گام
پرش سه گام:
پرش سه گام، که بعضی اوقات تحت عنوان “خیز، گام و پَرش” یا “خیز، جست و پَرش” به آن اشاره می‌کنند، مانند پرش طول، یک ورزش دو و میدانی است. هر دو ورزش در گروه ورزشی “پَرش‌های افقی” قرار می‌گیرند. بازیکن در این ورزش طول مسیر را دویده، خیز بر می‌دارد و سپس به داخل چاله شنی (محل فرود ورزشکار که با ماسه نرم و خاک اره پر شده و در هنگام پرش مرطوب می‌گردد) پرش می‌کند. بازی‌های المپیکی باستان، پَرش سه گام را ارتقا داد و از زمان شروع بازی‌ها در سال ۱۸۹۶ به عنوان یک رویداد ورزشی در المپیک مدرن حضور دارد.
مراحل پرش:
محل فرود:
ناحیهٔ فرود باید دارای حداقل ۹ متر طول و ۲٫۷۵ متر عرض باشد که به آن چالهٔ پَرش سه‌گام و پرش طول می‌گویند. در داخل چاله باید ماسهٔ نرم مخلوط‌شده با خاک‌اره وجود داشته باشد و در هنگام پَرش، مرطوب گردد تا هم به سلامت پَرش کنندگان و هم به اندازه‌گیریِ دقیق کمک کند. سطح ماسه باید هم‌سطح تخته پرش باشد.
مسیر دورخیز:
حداقل طول دالان یا مسیر دورخیز ۴۰ متر و حداکثر آن ۴۵ متر است. عرض مسیر دورخیز در واقع به‌اندازهٔ عرض خطوط مسیر مسابقه، یعنی ۱/۲۲ متر است که به‌وسیلهٔ خطوطی به‌عرض ۵ سانتی‌متر به رنگ سفید مشخص شده‌اند. هر پرش‌کننده می‌تواند از یک یا دو علامت موردتأیید کمیتهٔ برگزارکننده برای تعیین جاپا استفاده کند. اگر ورزشکار فاقد این علامت‌هاست می‌تواند از نوارچسب استفاده کند، ولی اجازهٔ استفاده از گچ برای علامت‌گذاری را ندارد.
تخته‌پرش:
تخته‌پرش دارای ۱/۲۲ متر طول و ۲۰ سانتی‌متر عرض و ۱۰ سانتی‌متر ضخامت است. این تخته باید در مسیر دورخیز و در فاصلهٔ ۱۳ متری برای مردان و ۱۱ متری برای زنان در زمین و هم‌سطح با مسیر دورخیز از لبهٔ چالهٔ پَرش کار گذاشته شود. تخته‌پرش باید به رنگ سفید رنگ‌آمیزی گردد. در جلوی تخته‌پرش، تخته‌ای دیگر که دارای طول ۱/۲۲ متر و عرض ۱۰ سانتی‌متر است به‌عنوان خطاسنج مورد استفاده قرار می‌گیرد که معمولاً روی آن با ماده‌ای به‌نام پلاستیسین پوشانده می‌شود و کوچک‌ترین برخورد با آن مشخص و خطا محسوب می‌گردد. البته تخته‌پرش را می‌توان برای رده‌های سنی پایین‌تر در فاصلهٔ ۹ تا ۱۰ متری محوطهٔ فرود کار گذاشت.
_____
گردآوری: مرسده رنجبر
