قدرت لحظه حال
+++اکنون همین جا باش
هر لحظه یک شروع است. هر لحظه یک پایان است.
«مارک سالتزمن»
اکهارت تول یک معلم معنوی است که در جوانی با اضطراب و افسردگی شدید زندگی کرده بود و اغلب به خودکشی فکر می کرد. سپس در سالروز تولد بیست و نه سالگی‌اش نوعی آگاهی حقیقی و خودانگیزی را تجربه کرد که جریان عمیق و زیرینی از آرامش را به دنبال داشت، که تا امروز یعنی سی سال بعد، با او مانده است.
به گفتهٔ خودش، او «قدرت لحظهٔ حاضر» را تجربه کرد.
او در کتاب پرفروش اش به نام «قدرت لحظه حال» می نویسد:
«عمیقا درک کن که لحظهٔ حاضر تنها چیزی است که تاکنون داشته ای»
همه رنجها و تضادهایی که احساس می کنیم همواره: «یکی از اَشکال نپذیرفتن و یکی از اَشکال مقاومت در مقابل آن چیزی است که اکنون وجود دارد… چیزی را که دارید نمی خواهید و چیزی را می خواهید که ندارید».
اگر در لحظه حاضر، همان طور که حقیقتاً وجود دارد زندگی کنید، دیگر مشکلی وجود نخواهد داشت. فقط کافی است:
«مسائلی را که وجود دارند حل کنید، یا آنها را به عنوان بخشی از [بودن] لحظهٔ حاضر بپذیرید و رهاشان کنید تا تغییر کنند یا قابلیت حل شدن پیدا کنند».
اکلهارت تول برای جویندگان صبر کاربرد عمیق دارد. به موقعیتی که اخیراً برای تان پیش آمد و صبر از دست دادید فکر کنید. آیا به خاطر این نبود که یک اتفاق خاص دوباره داشت اتفاق می افتاد؟ او دوباره وسط حرف شما اتاق را ترک کرد. او دوباره فراموش کرد صورتحساب ها را بپردازد. دوباره شما ماندید که همهٔ کثافتکاری ها را جمع و مرتب کنید.
شاید هم به خاطر ترس از چیزی بود که باید در آینده اتفاق می افتاد. ترس از این که پروژه ای را سر وقت تمام نکنید، یا رؤیاهاتان در آینده به بار ننشینند. در هر دو صورت بی صبری شما نشان دهندهٔ خارج شدن از لحظه حاضر بود، یا به خاطر ناراحتی از چیزی که در گذشته اتفاق افتاده، یا نگرانی برای آینده.
به همین خاطر است که در مورد صبر،
یکی از بهترین نگرش هایی که باید برای خود حفظ کنیم، آگاهی نسبت به لحظهٔ حاضر است.
من در این لحظه حضور دارم. در این لحظه. لحظه ای که در گذشته هرگز وجود نداشته است. و در آینده هم هرگز به وجود نخواهد آمد.
بی‌صبری همواره در مورد موضوعی است که یا در گذشته اتفاق افتاده است (این بارها در گذشته اتفاق افتاده)، یا در آینده اتفاق خواهد افتاد(چیزی که من دلم می خواهد، کی اتفاق خواهد افتاد؟). حضور در لحظهٔ حاضر، به همین حالا مربوط می شود، زمانی که در آن هر چه هست، هست.
اگر حقیقتاً در لحظهٔ حاضر باشیم، دیگر نگران نمی شویم. هیچ چیز وجود ندارد که تقلا کنان به سمتش برویم یا از آن فرار کنیم ما در صفی از اتومبیل ها در یک روز بارانی، در حال شنیدن صدای موتور هواپیما بر فراز سرمان، نشسته در مقابل کامپیوتر و در حال خواندن ايميل‌هامان، یا در حال پختن شام، صرفاً «هستیم»!
صبر تمایل به بودن در لحظهٔ حاضر است، دقیقاً همان طوری که حتی اگر آرزو کنیم، امیدوار باشیم، یا دعا کنیم که یک روز اوضاع تغییر کند، صبر به ما کمک می کند در لحظهٔ حاضر به شادترین و راضی ترن شکل ممکن زندگی کنیم.
وقتی در زندگی همه چیز خوب پیش می رود، صبر کردن به نظر آسان می رسد.
ولی صبر همچنین راز جان به در بردن در روزهای مصیبت هم هست.
دین شناس شجاع پروتستان مذهب، دیتریش بُن هافر این را درک کرد. در کتاب: «نامه ها و کاغذهایی از زندان»، در زمانی که از جانب نازی ها دستگیر و زندانی شده بود نوشت: «در مقایسه میان یک انسان بالغ و یک جوان خام و ناشی، علامت این است که مرکز ثقل زندگی شخص بالغ در لحظه ای است که او در آن حضور دارد».
هر یک از ما برای وارد شدن به آن لحظه روش خود را داریم. در رمان «جزیره» نوشتهٔ الدوس هاکسلی، به طوطی هایی به رنگ های درخشان یاد داده بودند که دائماً بگویند: «در این جا و در این لحظه توجه کنید! در این جا و در این لحظه توجه کنید!» تا کسانی که در جزيره بودند یادشان بماند.
در غیاب این طوطی ها شما می توانید از تکنیک جالبی استفاده کنید به این شرح، که: وقتی نفس تان را تو می دهید به خودتان بگویید: نفسم را تو می دهم و آگاهم که نفسم را تو می دهم، و وقتی نفس تان را بیرون می دهید به خودتان بگویید: نفسم را بیرون می دهم، و آگاهم که نفسم را بیرون می دهم.
تعجب خواهید کرد که در لحظات سکون تا چه حد احساس آرامش و صبوری خواهید کرد. از این جایگاه آرامش آماده خواهیم شد تا زندگی را که لحظه به لحظه در مقابل مان گشوده می شود، ارج بگذاریم.
در ماه خاتون بیشتر بخوانید👇👇👇
این مطلب خواندنی است و به دوستانم توصیه میکنم که حتما آن را بخوااند. با تشکر از شما